zaterdag 28 september 2013

Middagje strand met gouden randje (Katwijk September 2013)

Eind september had ik met Annemarie afgesproken bij de Katwijkse uitwatering, om daar de sneeuwgors te fotograferen. Dit vogeltje was een paar dagen eerder op die plek waargenomen, maar helaas, die vrijdag was er geen sneeuwgors te bekennen. Maar een middagje strand is altijd leuk en ook de meeuwen zijn gewillige fotomodellen.
Zodra de zomer voorbij is en de badgasten zijn verdwenen, krijg ik zin om naar het strand te gaan. Bij de Katwijkse uitwatering is altijd wel wat te beleven. En de meeuwen zijn er altijd.
Inmiddels weet ik dat ik ter plekke moet zijn wanneer het laag water is, dan zie je overal langs de branding of tussen de stenen vogels. Dit keer waren het alleen meeuwen, maar dat mocht de pret niet drukken, de zon scheen volop, het was gewoon genieten.
What's up? De meeuw kijkt wat verontwaardigd mijn kant uit, had vast geen zin in een fotosessie.
Vanaf de stenen langs de uitwatering, een jonge en een volwassen zilvermeeuw zoeken naar krabbetjes of iets anders eetbaars tussen de stenen.

Een mooie plek om te oefenen met het fotograferen van vliegende meeuwen. En dat valt nog niet mee, deze zette net de landing in.
Fly away
We liepen vanaf de uitwatering een stukje richting het Noorden (Noordwijk) en zagen dit voorbij komen, altijd leuk en weer eens wat anders dan meeuwen.
En weer een jonge zilvermeeuw. Het is niet goed te zien maar deze meeuw heeft een blauwe ring om zijn rechterpoot. Bij de uitwatering kreeg ik nog even gezelschap van Maarten, die meeuwen fotografeert en ze via de kleurringen volgt. hij vertelde mij een verhaal over een ringdragende meeuw in de Leidse binnenstad, deze meeuw zit op zaterdag altijd op de markt als de viskraam wordt opgeruimd. Via de ring had Maarten kunnen achterhalen dat deze Leidse meeuw al 27 jaar is, hij was geringd in 1987. Ik had geen idee dat meeuwen zo oud worden, dus dit was erg leuk om te horen. En als ik weer een keer op zaterdagmiddag in de stad ben, zal ik eens kijken of ik deze bejaarde meeuw kan vinden.
Maar de verrassing van de middag was toch wel dit mooie steltlopertje. De goudplevier. Hij wandelde eerst tussen de meeuwen maar even later was ie mooi alleen op het strand, vlakbij de branding.
Het beestje was niet schuw dus langzaam schuifelden we op onze knietjes dichterbij.
Wat is dit mooi, zo'n vogeltje op deze manier kunnen fotograferen, zonder dat ie er vandoor gaat. De naam goudplevier kwam zo in het zonnetje helemaal tot zijn recht, wat een mooi verenkleed.
En even wat uitgezoomd voor een mooi plaatje met meer omgeving, de opspattende golf erachter maakt het helemaal af, daar wachtte ik ook op met afdrukken. Dit was dus het gouden randje van de blog titel. Nadat we beiden heel veel goudplevier foto's hadden gemaakt, liepen we weer terug naar de uitwatering, we hoopten, nu het water nog wat lager was, meer soorten vogels aan te treffen.
Nog steeds veel zilvermeeuwen die krabbetjes vingen.
Af en toe stormde een hond het water in en verjaagde voor even de meeuwen. Omdat er veel licht was kon ik met een sluitertijd van 1/1300e deze foto maken. Wat een verschil met de foto's van de Pier van IJmuiden een paar dagen eerder, waar ik met moeite de sluitertijd op 1/100e kon houden en ook veel foto's weg kon gooien vanwege bewegings onscherpte. Dus volgende keer met zonnig weer naar IJmuiden.
De uitwatering van Katwijk, toch wel een van mijn favoriete fotoplekjes. Ik besloot deze keer niet te wachten op de zonsondergang en via de boulevard naar de vuurbaak te lopen om daar op de bus te stappen.
Ik nam afscheid van Annemarie en liep terug nog nagenietend van deze mooie en ook gezellige middag. Ik ga de komende maanden zeker vaker naar de kust. Helaas wordt het Katwijkse strand opgespoten (duinversterking) en gaat het strand zelfs een tijd dicht.
Dus ik moet nog even op zoek naar een mooi stukje strand waar ik lekker vogels kan fotograferen.

donderdag 26 september 2013

Op zoek naar bambi in de AWD

Toch wel een vreemde titel voor een AWD blog, maar mijn laatste twee wandelingen stonden wel in het teken van het zoeken naar damherten. Vooral zondag was het echt zoeken en hebben we maar een paar hindes gezien en slechts 1 geweidrager. Woensdag had ik meer geluk en zag ik langs het bekende betonnen kanaaltje verschillende kleine groepjes hindes met jongen. Maar het is niet meer zo dat je overal in de AWD damherten tegenkomt.
En zo kan het gebeuren dat deze foto van het jonge damhertmannetje heel bijzonder wordt, omdat de mannetjes zich echt niet meer zo laten zien. Zondag 22SEP13 was ik met Henk en HermanAndre en Peter in de AWD, we hoopten dat er al iets van bronstactiviteit was. Maar het was stil in het duin, geen burlen. Zelfs de vogeltjes waren erg stil deze dag.
Maar uiteindelijk leverde deze dag toch een paar mooie momenten op. En het was natuurlijk weer heel gezellig.
Een salamander in het gras. Ik had nog nooit een salamander in het wild gezien, het beestje was heel klein, echt knap dat Henk deze tussen het gras ontdekte.
Ja, het mooiste moment van die zondag was toch wel de ontmoeting met de boomkikker. Ik ben afgelopen periode meerdere keren op die plek geweest, zocht in de juiste struik, maar aan de verkeerde kant. Deze boomkikker werd door Henk gevonden, en later vond Andre er nog een op een andere struik. Dankzij deze heren kon ik mijn allereerste boomkikker foto's maken.
In deze houding worden ze vaak aangetroffen, zo zie je ze ook meestal op de foto's. Wat een mooi kikkertje, wat een kleur he, maar soms gaat die kleur echt op in de blaadjes, het is maar net waar de kikker zit of je hem ziet of niet. De boomkikker is trouwens heel klein, ongeveer het formaat van een braam.
Deze zondag eindigde op het terras bij het Pannenland waar het wemelde van de wespen. Eigenlijk ben ik heel bang voor die enge beesten, maar de zoetigheid op het tafeltje hield ze een beetje daar en niet bij mij. En dan maak ik er toch even gebruik van om met mijn macro lens een foto te maken en zie dan dat ze best een schattig koppie hebben. En wat leverde mijn tweede wandelinng afgelopen week op?........

Woensdag was het wat minder zoeken naar de hertjes. Langs het betonnen kanaaltje en op het Vinkenveld trof ik kleine groepjes aan. Hier een hinde met haar jong. Op de foto is het niet goed te zien maar de hinde likte af en toe even achter het oortje van het kleintje, heel lief.
De herfst laat zich steeds duidelijker zien. Natuurlijk had ik ook nog oog voor andere dingen en ik keek ook regelmatig even naar beneden, want er staan al veel mooie paddenstoelen, vaak ook pal langs de paden.
Deze mooie oranje zwammetjes vond ik in het naaldenbos, ze zaten vast aan een dennenappel. Ik heb geen idee wat de naam van deze paddenstoel is.
Deze ken ik wel, judas oren. Ik heb wat met tegenlicht gespeeld maar het viel toch niet mee om van deze zwam een mooie foto te maken.
Weer een onbekende paddenstoel, deze groeide op een half verrotte boomstam die langs het wandelpad richting Eendenvlak lag.
Het Eendenvlak, de AWD kenners weten wat dat is. Dat is de plek waar ieder jaar de grote damhertmannen bij elkaar komen voor de bronst. Maar nu was het er uitgestorven, geen hert te zien. Heel vreemd om eind september daar te lopen, geen burlen te horen en ook helemaal geen herten te zien op die plek.
 Deze vos fotografeerde ik zondag, van een afstandje keek ze nieuwsgierig toe, mooi in het decor van de duindoornstruiken die nu vol bessen zitten.
Een pad op het pad. Het was eigenlijk een padje want het diertje was niet groter dan twee centimeter. Omdat het beestje bleef zitten kon ik op mijn gemak de macrolens pakken en een serie foto's maken.
Ik wandelde aan het einde van de middag weer terug naar de uitgang (Oase) langs het betonnen kanaaltje zag ik uiteindelijk weer wat hertjes.
Zoals deze, ze lag lekker in het zonnetje dat uiteindelijk toch eventjes door de wolken heen kwam.
 Dit was zo mooi, een kalfje dat drinkt bij de moeder, dit zijn dan toch wel die gelukstreffers, dat je net op het juiste moment op de juiste plek bent.
De bekende reiger was er ook weer en liet zich goed fotograferen. De donkere achtergrond is het bos, het was al donker maar met nabewerken heb ik het nog wat meer benadrukt.
Hier eindigde mijn woensdag wandeling, waarbij ik weliswaar herten heb gezien maar toch minder dan andere jaren. Mensen die roepen dat er zoveel zijn geloof ik niet. Okee, je ziet aardig wat herten, maar zeker niet zoveel als de voorgaande twee jaren. En ik zie echt geen mannetjes herten, waar zouden die zich nu toch verstopt hebben. Mijn volgende bezoekje aan de AWD zal in Oktober zijn, dan is als het goed is de bronst bij de Damherten begonnen, ik ben benieuwd.
Maar eerst zal er nog een blog komen over de bronst op de Veluwe, want die is eind september nog in volle gang.

dinsdag 24 september 2013

Vogels bij de Zuidpier, september 2013

Ik had dit plan al een tijdje in mijn hoofd zitten, een dagje vogels kijken in IJmuiden. De Zuidpier is namelijk een ware vogelboulevard waar je op de 2 km lange pier veel vogelsoorten tegenkomt en ook op het naastgelegen strand is het vaak een vogelfeestje. Maar zo'n trip naar de Zuidpier daar zitten wat voorwaarden aan: weinig wind, helder weer (licht, omdat de vogels soms ver zitten) en laag water (omdat bij laag water de vogels tussen de stenen allerlei schelpdiertjes los weten te peuteren, bij hoog water zie je op de meeuwen na nauwelijks vogels).
Op een grijze maandag kwam ik met de bus in IJmuiden aan, wat ziet het er troosteloos uit als je de verkeerde kant op kijkt, de busrit was een sightseeing IJmuiden en daar werd ik toch niet blij van. Deze foto illistreert het een beetje, de meeuw op de pier en op de achtergrond de IJmuiden skyline.
Omdat er zon was beloofd ging ik toch, ondanks het grijze weer in de morgen.
 

 Op het strand trof ik langs de vloedlijn twee rosse grutto's, eentje was aan de wandel...
 De ander in de ruststand, maar toch alert, want de oogjes zijn open.

Even brak er een waterig zonnetje door en wat ziet alles er dan ineens anders uit, het water is niet grijs meer maar blauw en alles lijkt meer kleur te hebben. 
 En juist met het zonnetje kon ik deze paarse strandloper fotograferen, wel van grote afstand, maar dat beetje meer licht helpt wel.
Ook een steenlopertje zat op de rotsen in de buurt van de paarse strandloper
 En zo met het kolkende water op de achtergrond levert het een leuk plaatje op
 De kanoet was voor mij een bijzondere waarneming, die had in nog niet eerder hier gezien.
Meeuwen zijn er genoeg, en ook daar kun je leuk foto's van maken, vooral als ze op visjes gaan duiken in het ondiepe water vlak langs de pier. Na meerdere mislukte pogingen had ik uiteindelijk de meeuw in duikvlucht erop.
 Hebbes, ook de missie van de meeuw was geslaagd, ze had een zeester gevangen.
 Terug op het strand waagde ik nog een poging om de snelle drieteenstrandlopertjes op de foto te zetten.
Het zijn echte rennertjes die maar zelden even stil staan. Ik was gaan zitten op een vuilniszak in het natte zand, en de drieteentjes kwamen soms behoorlijk dichtbij.
 Op zoek naar iets eetbaars
De bonte strandloper was ook van de partij, die is een stuk rustiger dan het drieteenstrandlopertje. Deze vogel bleef zowaar nog even stil staan.
Een heel klein vogeltje op een heel groot strand.
De bontbekplevier, gefotografeerd van grote afstand.
En zo eindigde een geslaagde dag op het strand en de pier van IJmuiden, ook al viel het weer tegen, ik heb me goed vermaakt en dit is zeker voor herhaling vatbaar.  

zaterdag 21 september 2013

Hoge Veluwe Edelhertenbronst

Burlende herten, een uitsloverig spitsertje en hindes die geen zin hebben.

Op 13 en 19 september bezocht ik NP de Hoge Veluwe om daar de Edelhertenbronst vast te leggen. De bronst is dit jaar later dan de voorgaande twee jaar, want op 13 september was er nog weinig te merken van burlende mannetjes herten. Op 19 september leek het dan toch wel wat op gang te komen. Hieronder een selectie foto's van beide dagen.
De hindes kwamen al een paar keer kijken op het veld. Meestal komt de boswachter rond vijf uur met appeltjes  en de dames leken hierop te wachten. Ik was er die avond samen met Cees, die eerder die week al een mannetjes hert op de foto had gezet, dus ik had goede hoop.
Na een zonnige dag trok het tegen vijf uur echt helemaal dicht en begon het zelfs zachtjes te regenen. Jammer, want voor echt mooie foto's heb ik meer licht nodig.

Het enige mannetjeshert dat zich liet zien die avond was dit uitsloverige spitsertje. Het beestje rende achter de hindes aan, maar die wilden niets van hem hebben.
De hinde maakt duidelijk dat ze niet gediend is van de opdringerige spitser door op haar achterbenen te gaan staan en met de voorpoten te trappelen. Dit wordt lepelen genoemd. Het lepelen gebeurd ook regelmatig bij hindes onderling. Die schattige hertjes zijn helemaal niet zo lief tegen elkaar.
De stoere spitser op de nog mooie paarse hei. Een week later was het heel anders. De hei was bijna uitgebloeid, de spitser liet zich niet meer zien en......
 De grote hertenman kwam uit het bos tevoorschijn, wat een verschijning, met zijn bronstmanen en opgeheven kop. Deze avond was ik met Henk mee en op de wildbaan kwamen we veel bekenden tegen, gezellig.
Wat loopt hij te paraderen als een echte macho, maar blijkbaar maakt ie nog niet al te veel indruk. De hindes bleven ongestoord hun appeltjes eten.
Verbaasd kijkt het grote hert om zich heen, waar blijven toch al die dames?
"Ik ben de baas van veld 1 op de Wildbaan", Terwijl deze meneer zijn kop ophief, hoorden we vanuit het bos verschillende andere herten burlen. Met het burlen imponeren zij de hinden en markeren zij hun territorium. Het hert dat de baas is over een territorium is een plaatshert. Als een ander mannetje zijn terrein betreed, kan dit op een gevecht uitlopen.
Een hinde komt even nieuwsgierig dichterbij, maar loopt gewoon door. Dit plaatshert is vorig jaar tijdens de bronst gewond geraakt aan zijn oog. Dat is nog steeds te zien, hij heeft een beetje een soepoog. Het kan er tijdens de bronst hard aan toe gaan en dieren kunnen elkaar flink verwonden.
Dan gooit meneer er maar een burl tegenaan.
Een een hinde lijkt interesse te hebben
Het plaatshert drijft de roedel bij elkaar, soms laat ie tijdens het drijven ook wat burlen horen.

"Zeg dames.....ken ik jullie niet ergens van?" De hindes gingen er vandoor, deze versier truc had weinig succes of deze hindes waren nog niet bronstig. Een hinde is in de bronstperiode, die loopt van half september tot begin oktober, slechts 1 dag bronstig, mocht het niet tot een paring komen, dan is ze 18 dagen later weer bronstig in deze periode.
En van een afstandje keek de rest van de groep toe. De zon die zich heel even liet zien was weer verdwenen en dat maakte het fotograferen direct weer wat lastige.
Een hinde met haar jong, even samen, los van de grote groep.
En meneer probeert weer te imponeren en laat een burl horen vlak voor een hinde, die stoïcijns blijft staan. Ook zij hapt niet toe.
En terwijl de zon nu echt weer achter de wolken is verdwenen, blijft meneer burlen, steeds vaker en steeds luider. De hindes hebben nog geen interesse, dus de bronst zal nog wel een poosje doorgaan.
Omdat het te donker was geworden om nog te fotograferen, ruimden we de camera op en keerden met een goed gevoel huiswaarts, de bronst is begonnen.