vrijdag 31 januari 2014

Het poetsritueel van de knobbelzwaan

De knobbelzwanen gaven een spetterende show.


Eindelijk was daar toch even een speldenprikje van de winter, op zondag 12 januari. Na wat nachtvorst, begon de dag prachtig en had ik spijt dat ik niet eerder was opgestaan, zodat ik de zonsopgang en de mooie kleuren had kunnen vastleggen. Nu zat ik rond 9 uur op de fiets, de zon was al op, er stond bijna geen wind, dus een prima ochtend voor een fietstochje.
Polderpark Cronesteijn, aan de rand van Leiden. Een van mijn favoriete gebiedjes dichtbij huis. Een mooi winters plaatje.

Voor de mooiste kleuren was ik al te laat, maar gelukkig was er nog wat oranje in de lucht en was de rijp op het veld nog niet 
helemaal verdwenen.





Even een klein rondje Cronesteijn, een wandeling die meestal wel leuke momenten oplevert. Deze keer had ik meerdere mooie momenten. Het poetsritueel van de zwanen bracht mij zoveel foto's dat ik die in deze blog plaats, de andere foto's van dit middagje polderpark komen later.
Een knobbelzwaan kan heel lang bezig zijn
met het poetsen van het verenkleed.
Daarbij wordt elk veertje meegenomen en
vaak wordt er wat afgespettert. 

Toen ik aan kwam wandelen hoorde ik veel gespetter en het klapperen van vleugels, ik liep wat verder door richting de sloot en zag deze knobbelzwaan man druk in de weer. Iets verderop zwom het vrouwtje maar daar ging het er veel rustiger aan toe.

Ze keek vooral naar de uitsloverij van meneer knobbelzwaan.

Die het soms ook wat rustiger deed. Het poetsen van de veren is heel belangrijk voor alle watervogels.  De veren worden zo voorzien van een waterafstotend laagje. Dit gebeurd door een vettige substantie uit een klier op het achterlijf, over de veren te wrijven. Je ziet ze vaak met hun kop over de veren wrijven.
mevrouw kijkt goedkeurend toe, zelf zou zij later ook aan een poetsbeurt beginnen.
De elegante houding van de knobbelzwaan. Hier kwam er heel even een klein zonnetje door, wat direct te zien is aan de kleur van het water (weerspiegeling van blauwe lucht). Mevrouw zwaan keek vol bewondering naar de poetsende mannenzwaan.

"Oh, daar wordt ik verlegen van" leek de knobbelzwaan man te zeggen
 En voorzichtig zette hij het poets ritueel voort, elke vleugelpen kwam aan de beurt.
En nog even mooi met de spiegeling erbij. De zon was alweer verdwenen, maar dat mocht de pret niet drukken.
En de zwaan had er ook plezier in en begon lekker te spetteren......

"He Meissie, ik kom eraan hoor"

 En vervolgens werd er nog even gezamenlijk gepoetst, het vrouwtje achter wrijft hier over de klier om de vettige substantie uit te smeren. Zonder dit waterafstotende laagje zou het er voor de zwaan slecht uitzien. Ze raken lek (ja zo schijnt dat te heten), het kan komen door vuil zwemwater, een niet goed functionerende stuitklier of een slechte conditie. De vogels worden nat en kunnen daardoor kou vatten en longontsteking oplopen. Dit poetsen is dus van levensbelang.
 Tenslotte wordt er nog even met de veren gewapperd, Mevrouw poets rustig door, het maakt niet bepaald veel indruk op haar. Dat gezamenlijk poetsen kan namelijk ook het begin zijn van het baltsritueel, maar hetbleef het bij alleen poetsen. Ik heb een half uur vol verwondering zitten kijken naar dit prachtige schouwspel. Wat een geduld hebben die dieren en wat een aandacht besteden ze aan het poetsen van de veren. 
En tenslotte maakt meneer zwaan er nog even een spetterende show van. Ik had inmiddels verkleumde vingers, ik was mijn handschoenen vergeten en het was best koud die middag. Maar wat heb ik zitten genieten. ik zei die avond nog : "Geef mij een camera, een sloot met twee knobbelzwanen en ik ben helemaal happy".

zaterdag 25 januari 2014

Amsterdamse Waterleidingduinen: Januari

Geen sneeuw, geen kou, maar wel een paar mooie momenten en een heerlijk zonnetje, een blog met een verslag van mijn wandeling van 10 januari 2014


Hoe anders waren mijn januariblogs vorig jaar. Een winters AWD. Wat was het genieten van de sneeuw, de wintergasten, het roodborstje en de vos die een muis ving. Januari 2014 is anders, de winter is ver te zoeken en met de steeds terugkerende wind en regen lijkt het meer op herfst. Toch hadden we een paar mooie dagen waarop ook de zon nog even te zien was.
En op een van die dagen
was ik al met zonsopkomst in
de waterleidingduinen.
Het blijft altijd een verrassing
wat je op zo'n dag allemaal tegenkomt. 

Een schattig moment, onderonsje tussen moeder hinde en haar jong. De oortjes van het jong werden gewassen, maar of de kleine dat nou zo leuk vond?
Dit is toch gewoon heel schattig. Ik maakte een paar foto's en heb verder rustig vol verwondering staan kijken naar dit stel.

Een jong hertje in het warme ochtendlicht
Het was helemaal niet koud deze dag, een graad of zeven, wel een frisse bries, maar het zonnetje maakte veel goed. Zo ook het mooie licht waarbij ik deze besjes etende mannetjesmerel kon fotograferen.
De gewone merel is toch ook een prachtige vogel, steek ook mooi af in dit decor met de rode bessen en de mooie blauwe lucht.
Ik wandelde door naar het infiltratiegebied om te kijken of mijn favoriete wintergasten, de wilde zwanen, zich lieten zien. Onderweg kwam ik dit schaap tegen, die de uitdrukking schaapachtig kijken hier demonstreert.

En daar kreeg ik toch nog een klein regenbuitje over mij heen, gelukkig maar een beetje gespetter en de wind blies de donkere wolken snel weg. Hier is de opklaring ook goed te zien, het werd alleen maar beter. Ik hoopte nog even dat er een regenboog zou verschijnen, maar dat feestje ging niet door.
Een ander feestje wel, de wilde zwanen waren er, eentje zat er redelijk dichtbij, met een knobbelzwaan. Het lukte mij om beide zwanensoorten samen op 1 foto te krijgen.

De wilde zwaan zwom weg, wat meer naar achteren, waar nog twee soortgenoten waren. Ik was rustig op de grond gaan zitten en probeerde de foto vanaf een zo laag mogelijk standpunt te maken.
Ik zat een beetje in de luwte en met het zonnetje erbij was het gewoon heerlijk. En dit was toch genieten. Zittend langs het water, kijken naar die prachtige watervogels.

Ik telde 12 wilde zwanen (eentje was uit de foto gezwommen), een half uur lang heb ik alleen maar zitten kijken en luisteren, want het geluid van de wilde zwaan is zo mooi.
Helemaal blij wandelde ik weer terug uit het infiltratie gebied.
De moervos stond daar zo mooi (stel je hier een sneeuwlandschap bij voor....dat had helemaal mooi geweest), dat ik het niet kon laten om toch weer een foto van haar te maken.
Verder was het nogal druk op die plek dus ik wandelde verder (ik wilde mijn blije gevoel van de wilde zwanen nog wat langer vasthouden), omdat ik vooral behoefte had aan rust en stilte, en die vind je nog steeds op heel veel plekken in de AWD, daarom vind ik het zo'n heerlijk gebied.
Ik was alweer bijna bij de uitgang Oase, toen ik nog even de macrolens pakte, van de vele foto's van het bekertjesmos, was dit de enige acceptabele, die piepkleine mosjes zijn toch heel lastig te fotograferen.
Zonsondergang vanuit de trein
met hele vieze ramen. Een mooie
afsluiting van een heerlijke dag.

donderdag 16 januari 2014

Op herhaling in een vogelhutje

Wat is hutjesfotografie toch leuk.



Fotograferen vanuit een vogelhutje, ik krijg er steeds meer plezier in, en bij elk bezoek leer ik weer iets erbij. Want vogels fotograferen vanuit een hutje lijkt makkelijk, maar er zijn toch veel dingen waar je op moet letten.
Op zaterdag 30 november bracht ik samen met Miranda een dag door in het hutje van Menno Schaefer
1. Het licht. Deze zaterdagmorgen (30 november) troffen we het met het zonnetje. In deze tijd van het jaar staat de zon laag en is het licht lang zo hard niet als in de zomer. Voor mijn camera is voldoende licht noodzakelijk, dus ik was heel blij dat we het perfecte licht hadden in de morgen.
Zelfs de gaai die iets verder weg zat, kon ik mooi in het licht fotograferen, terwijl de achtergrond in de schaduw lag.


Lichtcirkels in de achtergrond. We genoten volop van de vele kool- en pimpelmezen die tot vlak bij de hut op de stammetjes of stronkjes gingen zitten.


2. Compositie. En dat is lastig bij vogeltjes die heel snel zijn, even op een tak landen en weer verder gaan. Dan heb je haast geen tijd om een compositie te bepalen en ben je al blij als de vogel scherp erop staat. Deze grote bonte specht bleef wat langer op 1 plaats zitten, zodat ik lekker kon spelen met de compositie. Inmiddels weet ik dat de vogel ruimte in de kijkrichting moet hebben.....
dus als ie zich omdraait, zit de ruimte aan de andere kant. Als ik genoeg tijd heb, doe ik het direct als ik de foto maak, anders maak ik een uitsnede met de vogel aan een kant met de ruimte in de kijkrichting.

3. natuurlijk kader. Dit kan bij alle soorten fotografie, hier vormen de takken rondom de koolmees een soort kader, en weer genoeg ruimte in de kijkrichting.
4. Achtergrond. Een rustige achtergrond vind ik bij dit soort foto's het mooiste. Hier loop ik toch wat tegen de beperkingen van mijn camera op en lukt het niet helemaal om een mooie zachte en rustige achtergrond te krijgen. Ik had een zo laag mogelijk F-getal (kleine scherptediepte = rustige wazige achtergrond) maar bij inzoomen loopt het F getal omhoog (diafragma wordt kleiner) en dit gaat ten koste van de beperkte scherpte diepte en is de achtergrond meer aanwezig.

Maar de lichtcirkels , bokeh bubbles, maken veel goed.


Nog een keer achtergrond, het idee was wel leuk met de twee koolmezen en de achterste onscherp, maar de achtergrond vind ik teveel aanwezig. Vaak ben ik zo bezig met de vogeltjes, dat ik ook vergeet op de achtergrond te letten, of op storende elementen in de achtergrond. Zo simpel als het lijkt, vogels kieken, er komt toch best wel veel bij kijken.
5. Spannende foto's. Bij de hutvogeltjes worden het al snel mooie maar toch wat saaie registrerende plaatjes. Deze foto met de spiegeling is dan toch een stuk spannender, er gebeurd iets. Jammer dat we dit pas aan het einde van de middag ontdekten toen het licht al stukken minder was.

Nog een keertje de koolmees met spiegeling. De stok hadden we weggehaald en op een stukje boomschors hadden we mos gelegd met daarin voer verstopt. En dan maar wachten tot er een vogel op het mos zou landen en lang genoeg bleef zitten om een mooie foto te maken, waarbij de spiegeling dus ook in beeld moet komen. Ik heb hier diverse foto 's weggegooid: onscherpe vogel, wegvliegende vogel, ontbrekende spiegeling omdat ik de camera te hoog had gericht en.....heel veel foto's van mos.....zonder vogel.

Een registrerend plaatje van de koolmees

En een iets spannendere foto, waarbij de koolmees op het punt staat weg te vliegen en ik (met veel geluk) net op tijd afdrukte.

De grote bonte specht in de regen. Het werd even heel donker en zo zie je wat licht kan doen. Oh ja, de pindakaas. We hadden op wat takken aan de achterkant pindakaas gesmeerd, de vogels en vooral de spechten, zijn daar gek op. Maar als je een wat dikkere stam hebt met pindakaas aan de achterkant......verdwijnt de specht achter de stam en zie je alleen heel af en toe een koppie om de hoek van de stam kijken. Dus weer wat geleerd, let op waar je de pindakaas smeert (want je wil het natuurlijk ook niet pontificaal in beeld hebben).

Aan het einde van de middag, toen de zon al bijna achter de bomen was verdwenen kwamen er nog een paar staartmeesjes langs. Deze vogeltjes zijn nog sneller dan de  kool- en pimpelmezen, dus de seconde dat het beestje bleef zitten, benutte ik om af te drukken. dus het laatste en 6e punt om op te letten....snel reageren. Hoe vaak ik deze dag net te laat ben geweest en mooie foto's had van lege takken (of de eerder genoemde mosjes)..... Oh ja, de belangrijkste tip vergeet ik nog bijna...Geniet vooral van alles wat je ziet! Het blijft gewoon geweldig om die vogeltjes van zo dichtbij te bewonderen en te kunnen fotograferen. We hebben toch vooral de bekende soorten gezien, en jammer genoeg kreeg ik het roodborstje, dat er heel even was, niet op de foto. Ook de heggenmus liet zich niet kieken en meneer Vink kwam helemaal aan het einde van de middag toen er echt geen licht meer was. Voor mij was dit naast een hele leuke en gezellige dag, toch ook bijzonder leerzaam. En mijn leerpunten neem ik mee bij mijn volgende bezoek.

En dat was begin januari 2014

Een vrouwtjes vink kwam regelmatig langs, die hadden we de vorige keer niet zo mooi dichtbij, dus hier was ik wel blij mee. En niet op een tak maar op een boomstronk, toch wat anders.

Dit was voor mij ook de gelegenheid om mijn nieuwe camera te testen.  De Panasonic Lumix-DMC FZ200 (ik blijf toch voor het gemak van een bridge camera gaan). De camera heeft een lichtsterke Leica lens en als ik een kleine scherpte diepte wil, dan wordt deze ook bij inzoomen vastgehouden. 


Spannende foto's? tja, we hadden heel mooi iets met de waterbak gedaan, wat voer, mosje.....als er een vogeltje daar zou gaan zitten dan hadden we een prachtige spiegeling. Maar ja, zoals wel vaker, de natuur laat zich niet dwingen en om een of andere reden was de waterbak niet echt favoriet bij de vogeltjes.

Misschien omdat er genoeg water van boven kwam. Koolmees in de regen.

En een pimpelmees in de regen, en weer op diezelfde boomstronk (ik moet nog veel leren haha)



En na zo'n regenbui is het licht ineens erg mooi, door de waterdruppels, verschijnen er in de achtergrond van die mooie lichtcirkels, bokehbubbles. Dus hier vind ik de vogel-op-tak-foto best geslaagd.

Achterin was ook de roodborst op een tak gaan zitten, de lichtcirkels voegen toch wat toe, anders was het misschien toch een beetje saai.

Het werd weer donker, maar ik ben toch wel tevreden over de Lumix FZ200 bij weinig licht. Ook bij ISO 400 valt de ruis mee, dat was met de voorganger toch een ander verhaal. Natuurlijk is het beter bij mooi licht, maar ja dat was er die ochtend niet. En dan ben ik toch blij dat ik met deze foto's thuis ben gekomen

De grote bonte specht was er ook weer.
Deze keer zat ze vaak tegen de dikke
boomstam aan. Achteraf gezien toch
een minder fotogeniek plekje.
 
 Het was weer ontzettend leuk om te doen, en ik wil echt vaker ergens in het land in een vogelhut fotograferen, misschien weer een keer naar de Veluwe, waar ook de kuifmees zich wel eens laat zien of appelvinken en kruisbekken. Soorten die nog op mijn lange wensenlijst staan. Leuk, want zolang er wensen zijn, heb ik weer genoeg redenen voor zo'n leuk fotografie uitje..